Ik sta sinds lange tijd weer eens op een luchthaven, overigens geheel tegen mijn zin want in Frankrijk is het 20 graden en als ik uitstap op The Hague-Rotterdam Airport word ik verwelkomd door een koude wind, geeft iemand al niezend de vrijheid aan zijn griepbacillen en ontdek ik 30 minuten later dat de Nederlandse Spoorwegen weer eens kampen met technische storingen waardoor het halve land nutteloos staat te blauwbekken op een van de vele treinstations. We zijn er weer. Het valt mij trouwens op dat de treinstations in Nederland best smerig zijn; niet dat ieder station er zo blinkend uit moet zien als de Gare in Monaco, maar de ratten kruipen in Nederland nog net niet tussen de reizigers door. Na een dagje oud hollandsch polderoverleg is het alweer tijd om terug te gaan naar Nice. De luchthaven van Rotjeknor is klein, overzichtelijk en al het personeel is sympathiek; bij de beveiligingspoortjes wordt ontspannen gelachen, de reizigers maken grappen en de gates 1 t.m. 8 beginnen in een ruimte die nog het meest wegheeft van een groot café. Niet groter worden Rotterdam Airport! Drie dames met opgetoupeerd blond haar staan voor mij en kijken verlangend naar de Transavia 737 die recht voor onze gate 8 staat en hun naar de warmte van Nice zal brengen. 'Kijk nou, ze hebben een trappie. Je kan er zo naar binne lope, motte we dan niet in een slurf? 'Nee, meid, had je in een slurf gewild dan? Je kan beter een slurf in jouw hebben, toch? Slik. Bij de gate wordt mijn instapkaart gelukkig snel met de hand doormidden gescheurd alsof ik naar de bioscoop ga en we stijgen snel op naar een hoger niveau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten