De schemerblaf.

Ik heb nooit aan Martin Gaus gevraagd of het waar was, maar sommige mensen beweren dat honden met elkaar kunnen praten door met elkaar te blaffen. In de Disney film ‘101 Dalmatiërs’ zit zelfs een scene waarin honden elkaar tijdens de avondscherming de laatste lokale roddels vertellen. ‘De schemerblaf’ werd dat genoemd. Sinds een week ben ik overtuigd: honden kunnen met elkaar praten. Onze Floor is volop ongesteld en ligt overdag voor zeker drie weken met open vulva en beginnende paringsdriften aan de ketting onder de olijfboom. Iedere avondschemer blaft zij onafgebroken: ‘wooohoooo, woeoehoeooooo’ naar de honden in de buurt die daar dan op antwoorden met ‘wafwafhehehe, wafwafhehehe’. Maar waar heeft Floor het toch over? Ik verdenk haar ervan dat ze iets gilt in de trant van: ‘Ik lig hier de hele dag onder de olijfboom en hou het niet meer. Neem me in godsnaam, neem me!’ Niet zo gek dus dat hitsige mannetjeshonden uit alle windrichtingen deze dagen onze tuin bezoeken en haar graag een beurt willen geven. Onder de boom, met uitzicht op zee, welke hond laat zich dat twee keer blaffen? Omdat we geen zin en tijd hebben in puppys van een ondefinieerbare samenstelling zijn we uiterst waakzaam deze weken; ik heb nieuwe buitenlampen opgehangen die automatisch aangaan als er o.a. een hond langsloopt en het hek bij de poort is aan de onderzijde voorzien van anti-ikkruipertochlekkeronderdoorookalhebikeenstijvehondenpiemel-gaas. Bij de toegang tot de zijtuin van de buren heb ik een mooi nieuw stevig hek neergezet; dat zou afdoende moeten zijn. Maar die geile donders zijn slim; ze lopen nu via de olijvenboomgaard van de buurman 200 meter verderop het dal in en kruipen als sperma sluipschutters onze berg op. En Floor maar blaffen en kreunen. De acteurs uit dit stukje ‘Dogs Life’ hebben we allemaal in het vizier; zo hebben we Scotty, een schele Weimaraner met enorme ballen. Normaal let ik daar niet op, maar in deze fase van het jaar ontgaat mij geen detail. Weimaraners zijn van die gladde viskleurige honden met geitenogen en Scotty is een ouwe rot uit de buurt; hij kent alle weggetjes en staat ineens in de tuin. Floor is blond en begint zodra ze Scotty ziet nog harder te blaffen waardoor wij ‘verstaan’ dat er iets aan de hand is. Terwijl de kiezelstenen om zijn flaporen vliegen rent Scotty weer weg en komt minnaar in spé nummer twee via een andere struik aangewaggeld voor een poging. We noemen hem Dikke Harrie, een iets te zware Golden Retriever die iedere ochtend zijn levensmoeheid aan de wereld demonstreert; op het moment dat de werkende mens op scooters en in auto’s van de berg raast, steekt Dikke Harrie op zijn gemak de smalle bergweg over en geeft menigeen een doodschrik. Maar zelfs een suïcide Dikke Harrie lust als galgenmaaltijd nog wel een blonde maagd uit hetzelfde ras; gelukkig is hij te sloom om echt snel dichtbij te komen. Daarbij blijft hij regelmatig steken in het prikkelige struikgewas. Sukkel. Op het erf vinden we ook iedere ochtend amoureuze boodschappen in de vorm van verse hondendrollen; achtergelaten door Zwarte Nelis en Kouwe Karel; respectievelijk een gitzwarte labrador en een poolhond. Hoe weten we dat? De beveiligingsinstallatie met nachtcamera’s werkt naar behoren; niemand ontsnapt aan onze digitale ogen en oren. Nou ja, bijna niemand dan. Tokkie de Teckel is te klein om de buitenlampen te activeren, te zwart om door de camera’s te worden gezien en zo klein dat hij zijn worstvormige lijf door het gaas van het hek heen kan persen. En zo kon het gebeuren in een onbewaakt ogenblik dat Floor, de blonde Golden Retriever van zeer goede afkomst vandaag werd genomen door een lelijke zwarte teckel. Gelukkig voor ons allen bleef het bij een poging; Tokkie kwam 30 centimeter te kort.