Persoonlijk hou ik niet van die afspraken die je weken vantevoren maakt. Veel leuker is het om op een zonnige maandagochtend goede vrienden te bellen om te vragen of ze zin hebben in een lunch in Cannes. En zo zaten we ineens met Wim en Carmen Wagenaar aan een heerlijke spaghetti Lollobrigida en koos Wim als ervaren connaisseur en als vanouds de wijn uit. Zijn keuze viel op een rosé van het huis Maurette. "Een uistekende keus, meneer, al zeg ik het zelf...." klonk het uit de hoek van het restaurant. We draaiden ons hoofd om en zagen daar een sportief geklede heer zitten op een Charles Aznavour-achtige leeftijd met twinkelende oogjes. 'Mijn naam is Maurette, ik ben de eigenaar van het domein, al doe ik er vandaag de dag zelf niet meer zoveel aan. Mijn rug weet u, het is mooi geweest, ik geniet nu elke dag van het leven en heb er plezier in als ik zie dat andere mensen dat ook doen." Al snel ontstond er een geanimeerd gesprek waarbij duidelijk werd dat we gemeenschappelijke vrienden hadden van een groot bandenbedrijf met 200 filialen. En zo kwam er nog een fles op tafel en toasten we met z'n allen op het leven en dat het leven je geeft wat je nodig hebt en het geluk toekomt aan de mensen die dat verdienen. Ik leerde die middag ook nog dat er op het domein een klein restaurantje staat waar je goddelijk kunt eten. Op persoonlijke uitnodiging van de heer Maurette gaan we daar in januari maar eens naar toe. Een mooi begin van de week. En het nieuwe jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten